Sicilië

Sicilië was al in de oudheid beroemd om zijn landbouwproducten, in de eerste plaats om zijn wijn. Net als in Apulië waren het de Feniciërs die hier de wijnstok vanuit het nabije Oosten naar het eiland brachten. Voorheen groeiden er ook druiven, maar deze waren wild en niet geschikt voor de gecultiveerde wijnbouw. De Grieken kwamen na de Feniciërs en brachten naast de innovatieve botteltechnieken nieuwe druivensoorten mee. De Grecanico is hier een van en is heden nog steeds te vinden in de Siciliaanse wijngaarden. 

Strategisch handelscentrum

Door de positie in de Middellandse zee, tussen Europa en Afrika, is Sicilië al eeuwenlang een strategisch handelscentrum. Hierdoor is het eiland onderworpen geweest aan een niet aflatende stroom van buitenlandse invasies van onder andere de Romeinen, Noormannen Spanjaarden en als laatste –begin 19e eeuw- de Britten. Allen hebben een stempel gedrukt op de wijnbouw van Sicilië. Zo hebben de Spanjaarden ervoor gezorgd dat de ster van de Siciliaanse wijnbouw begon te dalen. In plaats van wijn werd er nu tarwe verbouwd. Pas in het einde van de 18e eeuw lukte het Sicilië om zijn aangeboren plek in de wijnwereld weer te veroveren. Dit had men te danken aan de Engelsman John Woodhouse die bij toeval de marsala ontdekte.

Knokken

Sicilië is de zonovergoten regio aan de voet van de metaforische laars. Een eiland vol met tegenstellingen. Grote, hypermoderne wijnbedrijven en kleine traditionele wijnboeren staan gebroederlijk naast elkaar. Jammer genoeg maken beide partijen noch de dienst uit in de wijnproductie. Het overgrote deel (70%) wordt nooit gebotteld, maar ingedampt tot concentraat of verstookt tot industriële alcohol..

Het is daarom niet vreemd dat het wijngebied nog nauwelijks wordt gewaardeerd en zelden in verband wordt gebracht met wijn. Vaker ligt de nadruk op zon en toerisme. En natuurlijk de maffia die het eiland een slechte naam bezorgd waar de Sicilianen niet blij mee zijn. Toch wordt er erg hard geknokt voor een plaats op de wereldmarkt. Dit lukt doordat er een groeiend aantal individuele producenten zich toelegt op de productie van kwaliteitswijn.

De Nero d'Avola

De Nero d’avola is de klassieke druif voor rode wijn en tevens het uithangbord. Deze druif is niet bang om zich zonder in te smeren in de zon te begeven. Vooral in het Zuidoosten in de streek rond Siracusa, waar de zon volop schijnt, gedijt de Nero d’Avola goed. Opmerkelijk is dat dit punt bijna net zo dicht bij Afrika ligt als bij het Italiaanse plattenland. Goed gemaakt zorgt de Nero d’Avola voor diepe, donkere rode wijnen met smaak van veel bramen, zwarte kersen, pruimen,  specerijen en een behaaglijke warme gloed. Dat deze druif zorgt voor structuur is te herleiden aan het feit dat sinds 2005 de eerste DOCG status is toegekend aan het eiland. In deze DOCG – genaamd Cerasuolo di Vittoria-  staat de Nero d’Avola voor minimaal 50 tot 70 % aan de basis.

Door grote diversiteit in microklimaten en inheemse druivenvariëteiten is de diversiteit zeer groot voor zowel rode als witte wijnen. Echter worden ze op de Nederlandse markt nog maar zelden aangeboden. Voor de echte wijnontdekkers zijn hier dus nog veel karakteristieken smaken te ontdekken!